De eerste maanden dat mijn moeder was overleden voelde als heel kort maar nu dat je het een paar keer hard op zegt dat het al 6 maanden is dat voelt opeens heel heftig. Ze is ook op een maandag overleden dus dat het nu toevallig ook op een maandag valt is mooi maar ook gek.
Ik ben nu een paar keer naar haar graf geweest maar ondanks dat ik wel de behoefte heb om er weer heen te gaan durf ik op één of andere manier de stap maar niet te nemen. Haar graf is ook nog niet hoe wij hem hebben willen dus misschien werkt dat ook niet mee maar ik had niet verwacht dat het nu na zoveel maanden misschien nog wel harder binnenkomt dan voorheen.
Als ik alleen al terug denk aan die maandagochtend 17 februari dan krijg ik alweer kippenvel op mijn lichaam. Het telefoontje met mijn zus met de woorden: Mama is dood! staat zo in mijn geheugen geschreven en wat heb ik het uitgeschreeuwd op dat moment. Ik wilde het niet geloven maar eenmaal in het huis was het heel erg duidelijk. Op dat moment natuurlijk nog niet wetende hoeveel meer ellende we over ons heen zouden krijgen maar het verlies van je 55-jarige moeder door eigenlijk een stomme longontsteking is echt keihard. Waarom moest dat nou net het gene zijn waar zij aan is overleden. Ik heb oprecht gehoopt dat er iets uit de obductie kwam waar zij maar ook wij niets aan konden doen. In theorie konden we dat natuurlijk ook niet maar ook weer wel.
Voel ik me dan schuldig om hoe het gelopen is?
Ja en nee. Ik heb mijn moeder op 14 februari natuurlijk gezien en heb absoluut niets aan haar gemerkt maar in december had ze al klachten en waarom heb ik haar niet gepusht. Mijn moeder was eigenwijs dus ik vertrouwde op haar dat ze na alles wat we al hadden meegemaakt wel wist wanneer ze aan de bel moest trekken. Ja, en soms voelt het toch of ik iets te kort ben geschoten omdat ik maar niemand iets heeft opgemerkt. Natuurlijk kwamen wij later veel medicatie tegen en zakdoeken etc. waarop het lijkt dat mijn moeder echt wel wist dat het serieus was maar vragen kunnen we niet. Het is een dilemma die me zo nu en dan wel bezig blijft houden maar ik kan niets veranderen aan de situatie. Al waren we een maand eerder geweest dan gaf de dokter al aan dat we waarschijnlijk nog weinig hadden kunnen doen.
Toch het besef dat mijn moeder er niet voor mij kon zijn toen ik haar het hardste nodig had tijdens de tijd met Jayden en Jesslyn valt super zwaar. Ik weet zeker dat ze er voor mij had willen zijn maar dit mocht niet zo zijn. Het idee ook dat zij nooit mijn kinderen zal kennen laat staan daar op kunnen passen is gewoon onwerkelijk. Ik heb oprecht een rot tijd gehad met mijn moeder en heb haar toen ook het ergste toe gewenst maar ik had niet verwacht dat ik het er soms zo zwaar mee zou hebben. Ik ben nooit een moederskindje geweest want mijn moeder en ik botste heel erg maar ik had haar graag nog minimaal 30 jaar bij me houden.
Als er hier boven nog iets is dan weet ik zeker dat zij baalt van alles wat we als gezin/familie hebben moeten doormaken zonder haar. Ik was wel altijd heel sceptisch over het hierna maar sinds het overlijden van mijn moeder zien wij met regelmaat 2 vogels en 9 van de 10 keer is er één flinker dan de ander. Wij zeggen dan altijd dat onze oma er is samen met onze moeder. Ik zou willen dat ik nog wat momenten samen met haar zou hebben want hoe lief iedereen ook voor je is soms heb je je moeder nodig.
Liefs,
Chantal
Reacties
Een reactie posten