Zaterdag 26 september 2020 een datum die dit jaar heel bijzonder had moeten zijn. Onze tweeling had namelijk nu al gezond geboren kunnen zijn of ik had uiterlijk tot deze dag gelopen met mijn bolle buik. Helaas liep dat anders want vanaf 12 mei ging het mis en daar was onze tweeling Jayden en Jesslyn op 18 en 23 mei.
Als je mij begin dit jaar had gevraagd hoe gaat 2020 lopen dan had ik 100% een ander beeld voor ogen dan dat het uiteindelijk is geworden. Ik zag mezelf eindelijk in 2020 zwanger worden en dat ons jaar daar voornamelijk centraal om zou staan. Daarnaast had ik plannen om mijn bedrijf ook weer op te pakken en vooral meer leuke dingen te gaan doen samen met mijn moeder en zus. Helaas is het allemaal anders gelopen. De leuke dingen die op de planning stonden samen met mijn moeder en zus hebben we niet meer kunnen doen door het plotselinge overlijden op 17 februari van mijn moeder. Mijn kinderen ben ik verloren waardoor mijn motivatie voor mijn eigen bedrijf ook helemaal weg was.
Ik ben blij dat deze dag toevallig nu op een zaterdag valt zodat wij samen kunnen zijn. We hoeven er niet veel over te praten maar ik wil er wel graag bij stil zijn want dit had de laatste dag geweest dat ik zwanger zou zijn. Op dit moment kan ik me nauwelijks meer het gevoel herinneren van het zwanger zijn en dat is jammer want het is ook iets heel moois wat ik graag nog een keer mee wil maken maar dan graag met een goed einde. Ik blijf het bizar vinden hoe je leven in zo een korte tijd zo op zijn kop gezet kan worden. De tranen hebben grotendeels wel nu een plaats gekregen maar vergeten doe je nooit. Er zijn zeker nog wel momenten dat ik er bij stil sta en dat de tranen over mijn wangen rollen. Daarnaast is het mij ook nog niet gelukt om de foto's van onze kinderen te bekijken maar dat hoeft ook niet want ze zitten in mijn hart. Ik heb wel bijna alles nu opgeborgen wat met onze kinderen te maken heeft op het schilderij van mijn nicht na en het fotoboek dat gemaakt is door mijn zus. De schilderijen met de maanstand willen wij uiteindelijk in de toekomstige babykamer gaan ophangen om daar hopelijk een derde bij toe te voegen van het kind die wij gezond mee mogen nemen uit het ziekenhuis.
Het idee dat ik nu moeder ben van twee sterrenkinderen is nog steeds heel raar want ik heb niet het gevoel dat ik moeder ben geworden omdat ik niets tastbaars heb om voor te zorgen. Ik zou me ook niet zo snel voorstellen als moeder van twee en daarmee doe ik mijn kinderen te kort mee. Zij zijn het waard om over te praten en ook om het verhaal te delen met de buitenwereld maar waarom heerst er dan toch nog zo een taboe eromheen? Ik ben namelijk wel trots erop dat ik ze bijna 19 weken heb mogen dragen en ze waren beide gezond op misschien de klompvoetjes van Jayden na maar daar hadden we van alles aan kunnen doen. Een stomme infectie in beide placenta's is de oorzaak dat de bevalling op gang is gekomen en wat hadden we daar aan kunnen doen? Niks! Ja, als het al heel vroeg was ontdekt maar dit is natuurlijk weer iets unieks wat niet vaak voorkomt. Ik ben namelijk twee keer getest op mijn onstekingswaarde en er was helemaal niets te zien. Ze waren zo perfect toen ze op de wereld kwamen en al helemaal compleet. Jayden met mijn wipneus en Jesslyn met de neus van Jasper. Waarom is het leven soms zo keihard!
Toch heeft het ons gemaakt naar de twee mensen die wij op dit moment zijn. We stonden al positief in het leven maar nu zeker nog een stuk positiever. Wij gaan ervoor om voor de derde keer ouder te worden maar niet in 2020 maar hopelijk is het ons gegund in 2021. Samen met het ziekenhuis zijn we nu alles op alles aan het zetten om de kans op een vroeggeboorte te verkleinen en te zorgen dat wij een gezonde baby mee het ziekenhuis uit gaan nemen. Ik verbaas me wel elke dag nu ook omdat ik er naar op zoek ben hoeveel vrouwen en mannen dit meemaken in hun leven want het komt vaker voor dat je denkt. Bij de één is het domme pech ( That's me ), bij de ander stopt het hartje zonder reden en de ander is niet levensvatbaar buiten de baarmoeder maar denk ook aan de ouders die hun kind verliezen na de geboorte van een voldragen zwangerschap. Ik begrijp gewoon niet waarom je dit niet hoort als het niet toevallig op je pad komt waarom heerst hier zo een taboe over? Dit is ook voor mij reden om erover te blijven schrijven want mijn verhaal is één van nog duizenden in Nederland maar ook daar buiten.
Liefs,
Chantal
Reacties
Een reactie posten