De stap om weer aan het werk te gaan nadat je je kinderen bent verloren is echt heel groot want je denkt dat doe ik wel even maar helaas..
Ik besloot in overleg met mijn werk en de bedrijfsarts eind juni om weer langzaam aan het werk te gaan want het oude ritme moest weer opgepakt worden. Diep van binnen wilde ik nog steeds onder mijn dekens kruipen in tranen maar we moesten door gaan. Ik begon met 3 dagen van 3 uur. Maandag, woensdag en vrijdag en dat was de eerste week meer dan genoeg. Ik werkte voor alles namelijk 40 uur per week en nu was ik elke dag na 3 uur al helemaal kapot. Mijn werk zoog het restje energie uit mijn lijf wat ik nog had en eind van de week leek het wel of ik een super drukke werkweek had gehad maar het waren maar 9 uurtjes in totaal. Ik besloot daarom de week erna dit ook nog even door te zetten alleen belandde ik op de woensdag in het ziekenhuis voor opnieuw een operatie.
Na de operatie had ik een week vakantie zodat ik ook kon herstellen en besloot ik de maandag erop met volle moed weer verder te gaan met het opbouwen. Samen met mijn bedrijfsarts hebben wij een plan van aanpak gemaakt om in september uiteindelijk weer volledig aan het werk te gaan. Dit ging week na week goed tot ik op een gegeven moment op 4 dagen van 7 uur zat en onwijs emotioneel was. Ik gaf dit aan bij mijn werk en toen hebben we besloten nog even een week dezelfde uren aan te houden om daarna weer te werken aan een volledige werkweek en dat is gelukt. Ik ben op maandag 14 september weer officieel beter en werk mijn volledige 40 uur weer en het is tot nu toe mij goed bevallen. Er zijn absoluut nog wel momenten dat ik niet helemaal erbij ben of emotioneel onstabiel en als ik dat aangeef bij mijn leidinggevende dan houden zij daar rekening mee. Het begrip vanuit mijn werk is echt heel fijn en waardeer ik oprecht. Het is toch een gek gevoel dat je nu weer helemaal in het oude ritme zit net of het allemaal was zoals eerst maar dat is het niet.
Dit jaar blijft gewoon echt een rot jaar want het verlief van mijn moeder, sterrenkinderen met daar bovenop nog Corona gaat je niet in de koude kleren zitten. Tijdens werk is mijn volledige focus echt op mijn werk maar ik heb nog genoeg momenten dat ik er even goed doorheen zit en dat mag ook. Het is verstandig om dit te blijven aangeven bij je werk maar ook de mensen die je lief hebben. Daarnaast had ik een hele slechte ervaring met het UWV omdat zij mij niet serieus namen en zich oprecht afvroegen waarom ik halverwege juli ( een maand na beide bevallingen ) nog thuis zat. Na dat gesprek ben ik in tranen uitgebarsten en het vervolgens doorgegeven aan mijn werk zodat zij het verder hebben opgepakt. Je begrijpt gewoon niet hoe harteloos sommige mensen kunnen zijn maar blijkbaar is dat hun vak.
Liefs,
Chantal
Reacties
Een reactie posten